± ± ±

Na zamulenomu dnyshchi nochi
drimaju kamenem sumniviv
Ne vystachaje povitr’a
koralamy prorostaju u vlasne tilo
zaplitaju vodorost’amy svij mozok
A nich ne maje dna
zasmoktuje hodynamy u son
vpyvajet’s’a shpychakamy zirok u tilo
Vz’he ne vyrynesh vidobraz’henn’am
u takyx znajomyx zinyc’ax
zamulenyx
tvojimy z’h il’uzijamy
Nich – jak nedopyta skl’anka vody...
Nadto
sxoz’ha
na mene


<--nazad | dali-->