± ± ±

Jak ne xochesh staty cynkovym doshchem –
strusy iz plechej nabrydle nebo
i mis’ac’, jak polovynku ‘abluka,
rozbytoho nadvoje.
Pekuchyj pohl’ad
Vpade nedopalkom na asfal’t,
i, ne pomichenyj namy,
dotlije.
Chomu slipi slova ne znaxod’at’ dushi?
Bezdumno kot’at’s’a
klenovymy lystkamy zirok
po vulyc’ax...
Chomu slipa dusha ne znaxodyt’ sliv?
Kyn’ jiji kamincem u svit,
nache u vodu,
i pobachysh,
jak rozxod’at’s’a kola po sklu...

<--nazad | dali-->