C\A\D
(nezakinchene rondo)

Polit – ce mystectvo padaty.
(iz ne[vidomode]pochutoho)

Chula ja pytann’a buz vidpovidej.
Ale vidpovidi bez zapytan’?!…
(Zdajet’s’a, Alisa.
Zdajet’s’a, L’ujis Kerol [pryvit, koljego!]])

1.
(CTRL)
Vtoma, jak zasib vtechi vid dumok?
Zbochenn’a!
Xto ja?
[Ce bezgluzd’a! Prypyny!]
Shcho ja?
[Zaraz z’he zamovkny, chujesh?!]
Navishcho ja same tut i zaraz?
[Zatknys’, pros’at’ z’he!!!]
De sens u tomu, shcho dni myhot’at’, jak polamanyj lixtar?
[Zamovkny!!!]
Chomu samotnist’ rehul’arno nakydaje meni na oblychch’a podushku
[PRY! -]
i dushyt’
[- PY! -]
dushyt’
[- NYYYY!!!!]
Mene?..

(ALT)
Nevypravdanij bezslovesnosti nemaje choho skazaty u svij zaxyst.
Posmixajet’s’a (chy to hrymasa vidrazy?).
Ja xukaju na moju vtomu – vona nat’ahuje suddivs’ku mantiju i pochynaje hatyty aukcionnym molotochkom po trybuni (bezperervno)
Shist’ mojix vidchuttiv zajmajut’ misc’a na lavi prys’az’hnyx (chort, a zvidky vz’alos’ ishche shestero?)
Sudd’a (vtoma?) prodovz’huje hatyty po trybuni (mizkax?). Advokat iz prokurorom pjut’ pyvo j smijut’s’a. Stil’ci napruz’heno vdyvl’ajut’s’a v zalu v ochikuvanni rozvjazky.

(DEL)
Nareshti dusha kovtaje vyrok jak pigulku –
DOSMERTNE UVjaZNENNJa V TILI

2.
(ShIFT)
Ja shukav tebe – ale ne znajshov.
Ja proshtrykuvav kuxonnym noz’hem povitr’a, spodivajuchys’, shcho vono taky obernet’s’a I MATYME TVOJE OBLYChChJa.
Ja snyv toboju i maryv toboju navit’ u promiz’hkax miz’h sekundamy, a ty zhaduvala mene raz na rik – zhaduvala – zitxala – i znovu zabuvala.
Na cilyj rik.
365 dniv.
Ochikuvann’a tebe vjazke i lypke – sxoz’he na pavutynn’a. Ale ja z’h ne pavuk!
Povernys’.

3.
(TAB)
Vtratyvshy kontrol’ nad[pid]svidomist’u, beresh ruchku i pochynajesh pysaty. Slova vylaz’at’ znexot’a, vony pjano shchyr’at’ zuby i norovl’at’ vkusyty tebe za palec’. Dovhi sherenhy liter xylytajut’s’a v takt bytt’a serc’a paperu – chy medytatyvnoho rozhojduvann’a vitru v hilli kolys’dereva, jake papir dosi pamjataje.
Krychaty i plakaty vz’he bezsensovo. Rizaty veny (o, jak banal’no!) tez’h – osoblyvo jakshcho iz uz’he nadkushenoho jakymos’ norovlyvym slovom pal’c’a sochyt’s’a krov.

(F1)
Cikavo, ‘anholy pyshut’ virshi? I chomu v nyx kryla same ptashyni, a ne bdz’holyni chy metelykovi? Jakby ja mohla vybyraty, moji buly by babkovi.

(CAPS LOCK)
Smuhasta muzyka. Smuz’hka chorna – tysha. Smuz’hka bila – shche bil’sha tysha. Smuz’hka sira – TYShA, ShchO PEREXODYT’ U MUZYKU.
Slova na paperi horlan’at’ shchos’ nezrozumile. Koly vz’he pol’ahajut’ spaty?

(ENTER)
“Ja dovir’aju lyshe paperovi. A shche – vohn’u, jakyj potim smachno rozz’huje vs’u c’u pysanynu. Pryjemno sluxaty rozpachlyvi zojky liter!”
“A jakshcho vin podavyt’s’a?”
“Ty ne rozumijesh. Slova ce ne prosto vdyx-vydyx. Slova – ce l’udy, jakyx ne pustyly nazad na zeml’u, koly vony povtikaly z raju.”
“Ty boz’hevolijesh.”
“A dumky – ce ti, xto vtik iz pekla.”
“U tebe lyxomanka.”
“Peklo – ce vs’oho lyshe okolyci raju. Chy navpaky?”
“Zvidky v tebe taki dumky?!”
“Ne bachysh – na vulyci xolodno: vony zmerzly i xochut’ har’achoho chaju.
A moja dusha xvora na hryp. Vona nadto l’ubyla jisty pid doshchem morozyvo – teper kashl’aje. V neji vysoka temperatura. I, jak na zlo, nemaje aspirynu…”
“Ty z’h marysh!!!”
“Ce vidnosno. Dl’a peresichnoho slova-atejista ja tez’h je marenn’am. Ale trapl’ajut’s’a i fanatyky.”
“Ty pjanyj!”
“Moz’hlyvo. V meni perebrodyly sl’ozy. Vony troxy alkohol’nishi za kefir.”
“Todi shcho z’h?!”
“Papir zasynaje. Daj jomu spokij!”

4.
(F2)
Moji ruxy vz’he ne nalez’hat’ meni.
Moji ruky vz’he ne nalez’hat’ meni.

(F3)
Biz’hyty vil’nyjz’hyty jakzamanet’s’a pyjpaly koxajs’az usimapidr’ad pokyne obrydnezakoxujs’a chortviz’my muchinshyx svojejutrykl’atoju l’ubovjukoxajs’a odruz’hujs’a koxajsjakoxajsjakoxajs’a zradz’hujbud’ zradz’henymperypel’ushky robystarshomu urokyi spivajkolyskovu reshtipjat’om zachyn’ajs’av kimnatij koxaJsjakoXajSjakOxAjsJaxoljera…

(INSERT)
A ja zhaduvatymu pro tebe raz na rik – zhaduvatymu – zitxatymu – i znovu zabuvatymu.

5.
(PG UP)
“Zapax okeanu prymushuje mene perehryzaty rebra stinam – zdajet’s’a, shcho os’-os’ naxlyne voda i kovtne mene, obhornuvshy vodorost’amy jak mumiju.”
“Ty banal’nyj! Nemaje znachenn’a, breshesh chy ni – vse az’h nadto vidnosno”

“Pochekaj. Navishcho probachaty, jakshcho v us’omu je svij sens, a v sensi joho nemaje?”
“Znovu bezhluzd’a. Klitynka za klitynkoju, kvadrat za kvadratom. Gluzd, rozkladenyj po polychkam, vtrachaje vlasne znachenn’a.”
“A Boh?”
“U n’oho fantastychne pochutt’a humoru! Zamist’ toho, shchob zrobyty sobi televizor, vin stvoryv cilyj Vsesvit! – vichna rozvaha. I jomu, i nam.”
“Pryjemno. Pryjemno tasuvaty oblychch’a i pal’ci, chekajuchy, shcho z’h vypade…”
“Orel – Sonce.
Reshka – Mis’ac’”
“Xolodno, chujesh, meni xolodno!? Dyvys’, okean vyzyraje z mojix ochej. Ty b znav, jak vin zmerz!”
“Ale z’h ty ne stina!”
“Vona vidhorodz’huje tebe vid svitu. Chy svit vidhorodz’huje tebe vid neji?”
“A jak z’he moz’hna ujavyty sobi Boha po odnij molekuli? Meni zdajet’s’a, vin vmije spivaty.”
“Ty znovu budysh papir? Vin led’ zasnuv – a ty znovu prodyrajesh u n’omu novi zvyvyny!”
“Cikavo, jakshcho vsi zirky – ce kraplyny chornyla, to shcho vyjde, koly podyvytys’ na Vsesvit zhory?”
“Velyka kljaksa”

6
(PG DOWN)
Vtoma, znovu vtoma.
U mizky shkrebut’s’a dumky
ni ne tak
U mizkax shkrebut’s’a dumky. U nyx, bachte, vijna. Atomna.
A vse pochalos’ iz banal’noji revol’uciji
Vony, bidnen’ki, dumajut’, shcho koly znyshchat’ suprotyvnykiv, stanut’ povnovladnymy panamy mojix(!) zvyvyn. Dzus’ky!
Dl’a toho jim prynajmni dovedet’s’a vbyty mene.

(HOME)
Jakshcho dumky ne isnujut’ bez l’udyny, to chomu l’udyna isnuje bez dumok?
“Jakshcho l’udyna ne isnuje bez Boha, Boh isnuje bez l’udyny.”
(Kl’ata shyzofrenija!)
(“Kl’ata? Shyzofrenija?”)
Ja mysl’u, znachyt’ ja isnuju.
Ni, znovu ne tak
Ja isnuju.
Znachyt’ ja mysl’u?
(Kl’atyj Dekart! V n’oho shcho, spokoju v z’hytti ne bulo?)
Mabut’, taky ne bulo.
Vreshti shcho take spokij?
Ce shchast’a (Dl’a bahat’ox)
A shcho take shchast’a?
Ce koly dvoje, shchojno vyjshovshy z kinoteatru pisl’a seansu novoho francuz’koho fil’mu smijut’s’a, pobachyvshy shcho nadvori doshch, i dovho cilujut’s’a pid krapl’amy hrozy – dovhoochikuvanoji pisl’a takoji obrydloji speky
Os’ ce shchast’a (dl’a dvox)
Ni, znovu ne tak. Shchast’a – ce najbil’shyj u sviti narkotyk. Najposhyrenishyj. Najdoroz’hchyj. Zalez’hnist’ pisl’a pershoji z’h dozy. Potim – strashni lomky (depresiji, kompleksy, samokopann’a i tomu podibni cikavi rechi) i Z’HADANN’A nastupnoji dozy. Xoch malesen’koji. Xoch odnosekundnoji – ale spravz’hn’oji, a ne jakojis’ kytajs’koji pidrobky.
“Todi vyxodyt’, shcho chyslenni propovidnyky ta proroky – prosto “narkodilky”?”
(Nu koly vz’he zamovkne?.. Shche j posmixajet’s’a…)
Bez provokacij!
Bez provokacij, ja skazala!
Shchast’a – ce shchast’a. Krapka.
“Krapka, kaz’hesh? A tebe v shkoli ne vchyly, shcho krapka po suti svojij neskinchenna?”
V shkoli ja takym sobi holovu ne zabyvala. Isnuje sobi to j isnuje. Xoljera z nym.
Chy neju.
I vzahali, ja shcho, zobovjazana z toboju rozmovl’aty? Jdy sobi het’, chujesh? Het’!
“Het’ – ce kudy? Utochn’uj.”
Posmixajet’s’a, xaj jomu…
Posmixajet’s’a…

(lito 2003. M. Z’h.)

| dali-->