Kawa

I. Spochatku bula kava. Duz’he bahato kavy – doky ne znudyt’. Kaz’hut’, vid overdozy kofejinu moz’hna pomerty – dyvno, chomu nixto poky ne dodumavs’a do takoho sposobu samohubstva: elegantno i zi smakom (ce vam ne jakas’ myl’na motuzka chy povna vanna krovi...). A holovne – oryginal’no. Jakshcho nemoz’hlyvo chymos’ vydilytys’ u z’hytti, lyshajet’s’a epatuvaty smert’u...
Potim bulo baz’hann’a napysaty shchos’ genial’ne. Ni, ne tak – shchos’ genial’no genial’ne. Shchob us’a reshta virshiv, poem, novel, dram, romaniv ta vse inshe kodlo prosto udavylys’ vid zazdroshchiv. Vlasne, same zavdjaky ostann’omu baz’hann’u pershyj abzac je nichym okrim nezhrabnoho natjaku na epataz’h – jakshcho ja i pryznaju samohubstvo, to lyshe dushevne. Pisl’a podibnyx eksperymentiv pochuvajeshs’a niby shchojno z dushu. Xochet’s’a z’hyty xocha b tomu, shcho genial’no genial’na rich shche ne napysana. I, mabut’, nikoly j ne bude – inakshe choho varta vs’a jiji genial’nist’? Ale to vz’he tema okremyx filosofs’kyx traktativ.
I buv arkush paperu. Ne odyn.
I bula ruchka (majz’he patriotychna – chervono-bila).
I bula «Model’» «Okeanu El’zy» (popsa, ale chomus’ prohribaje!)
I buly klitynky na paperi, v jaki tak zruchno i zatyshno vmoshchujut’s’a litery.
I bulo try chashky kavy – odna zvychajna, odna «hlisse» i odna po-pol’s’ky... Ni, chotyry – shche filiz’hanka strashenno micnoji kavy u miscevomu restorani – sucil’nyj kofejin, xoch noz’hem riz’h! Zdajet’s’a, svoju normu na s’ohodni ja vz’he perebrala. Serce malo by potyxen’ku spynytys’, a ja – potyxen’ku pomerty. Dyvno. Ja shche z’hyvu, i mene navit’ xylyt’ na son. Paradoks?
I shche bulo slovo.

II. /Ne zovsim lirychnyj vidstup ?1/
Pysaty virshi – ce vse odno shcho hotuvaty kavu po-pol’s’ky: spershu chajna loz’hechka melenoji kavy (bud’-shcho okrim Nescafe!), moz’hna dodaty troxy cukru – za smakom. Ja l’ubl’u, koly cukru rivno chajna loz’hechka bez hirky – vid solodshoji kavy mene prosto nudyt’. I vse zadovolenn’a znykaje.
Potim vse ce treba zalyty kypjatkom i nehajno nakryty bl’udechkom, inakshe ce bude ne kava po-pol’s’ky, a fign’a po-amerykans’ky (xocha u nyx tam i tak vse fign’a...). A holovne – dochekatys’a poky zern’atka majz’he povnist’u os’adut’ – jakshcho c’oho ne zrobyty, moz’hna znenavydity kavu na vse z’hytt’a.
Os’ jakraz u c’omu misci malo by buty provedenn’a paraleli z pysann’am virshiv. Ale z’h vy u mene rozumni – sami pro vse zdohadalys’ !(?)

Sh. A shche bula nich. Banal’na shtukovyna! Vsi spl’at’, xtos’ bachyt’ sny, xtos’ ne bachyt’, a xtos’ pidhl’adaje za nymy i otrymuje vid toho chysto [psyxo]patolohoanotomichne zadovolenn’a. Ne spl’at’ lyshe zbochenci ta poety (shcho v pryncypiv odne j te z’h same)... Do koho z nyx vidnesty mene – vyrishuvaty vam, a moja subjektyvno-obmez’hena dumka tut nic ne vaz’hyt’ (PRYMITKA: tym, komu vona (dumka) dijsno do torshera, chytaty nastupnyj abzac ne rekomendujet’s’a).
A moja osobysta naxabna persona ne vidnosyt’ sebe ni do pershyx, ni do druhyx. Nu, pro zbochenciv, ja dumaju, osoblyvo pojasn’uvaty ne varto, a ot shchodo poetiv... Poety genijamy ne buvajut’, tak samo, jak i geniji poetamy. Do koho iz cyx dvox ja nalez’hu – znovu z’h taky vyrishuvaty vam. C’oho razu vz’he bez mojeji subjektyvno-zaanhaz’hovanoji dumky.
IV. /Zovsim ne lirychnyj vidstup ?2/
U vikno zazyrala nemyta marmyza mis’ac’a (ot bachyte, nijakyj ja ne poet – vin by napysav shchos’ na kshtalt «blidyj mis’ac’ zalyvav svitlom vse navkruhy»). Vy nikoly ne pomichaly, shcho mis’ac’ zazvychaj vyhl’adaje deshcho nebryto i navit’ pomjato, niby pisl’a pjanky?
A zirky – vony vzahali naxabni shtukovyny. Niby taki malen’ki, harnen’ki, svit’at’ sobi, padajut’... A jak l’apne odna na dolon’u – tut vam i trykilometrova voronka, jak pisl’a Tunhus’koho meteorytu. Tam, pevno, tez’h xtos’ tak zoseredz’heno baz’hann’a zahaduvav.
V. Shcho shche bulo? Krislo, har’acha batareja, bardak na stoli ta u holovi. Kupa fotok. Smutok (jak ce ne banal’no). Baz’hann’a vypyty shche zo dvi chashky kavy i tut z’he na misci vidkynuty lasty vid takoji pryjemnoji overdozy kofejinu. Baz’hann’a napysaty shchos’ genial’no genial’ne (vono za dobroju tradycijeju zakresl’uje poperedni prahnenn’a). Vidchutt’a chyjejis’ prysutnosti (vz’he zvychne). Pidloha. Stel’a. Stiny. Povitr’a. Ja.
VI. /Zovsim ne lirychnyj, zovsim ne vidstup, a prosto neobxidnyj kinec’/
Dl’a tyx, xto l’ubyt’ vse chytaty z kinc’a (do takyx vidnoshus’ i ja) – moz’hete na c’omu spynytys’. U vsij tij axineji, shcho napysana poperedu (chy pozadu) vy vse odno ne znajdete sens butt’a, sarkazm, filosofichnist’ chy melanxoliju – dyvl’achys’ shcho vam neobxidnishe.
Jakshcho vy – psyxoterapevt, ne pospishajte stavyty diagnoz na kshtalt «paranojidal’na nevroshyzomanija iz vidxylenn’amy v storonu isteriji» xocha b tomu, shcho vy v c’omu vidkrytti ne pershi – do vas ja sama sobi takyj diagnoz vstyhla postavyty.
Jakshcho vy – krytyk, do toho z’h literaturnyj (a take buvaje ridko...) to ja lipshe promovchu. Vam i tak vse bude zrozumilo. Vam, krytykam, zavshe vse zrozumilo, navit’ te, choho sam avtor ne v sylax os’ahnuty svojim skupen’kym rozumom.

A jakshcho korotshe, to
bula nich,,,,
bula kava,,,,
buv «Okean El’zy», papir v klitynku, ruchka,,,,
i bula ja,,,,,

(02:07)
/4.12.2002/

<--nazad | dali-->