Nibyden’

[moz’he, kinoscenarij?]

Shlaxy janholiv tryvajut lyshe vhoru.
(Iz pochutoho uvi sni)

Najtochnishi hodynnyky - zlamani. Koly zvychajni moz’hut postijno brexaty, ti, shcho stojat, dva razy na dobu pokazujut idealno tochnyj chas.
(Des’ prochytane chy vidchute)

Scena 1
Serce znovu prospalo - teper pospishaje xvylyn des’ na dvadc’at. Obvaz’hnili vid xolodu strilky namacujut chas, na xodu namahajuchys’ ranok rozvarenyj zalpom kovtnuty.
Nezastelenyj son i vchorashn’u rozkydanu vtomu nezashtorene sonce hyduje z pidlohy pidn’aty.
Scena 2
“Pospishaj, bo ne spiznyshs’a.” Snih zamykaju na kluch.
Na xodu zastrybnula v ludmy perepovnenyj viter - zaplatyty zabula.
Vyplunuly na zupynci.
Scena 3
Vse take jak zavz’hdy - do nudoty - az’h pozavchorashn’e. Rozumiju, shcho Ja. I vid toho peche u lehen’ax.
Scena 4
Peremelene kutnimy xmaramy bile bezsylla xapalo za ruky, u vichi blahalno movchalo.
Namahalas’a vyderty pohlad za stysnenyx palciv - daremno pruchalas’.
Scena 5
Dykyj bil miz’h lopatkamy[, de sxarapudz’hene serce].
Do slipuchoho bile laxmitta.
Z’hebrac’ka hrymasa “Rady Boha, podajte!”
Pir’ja, zaklejene inejem.
Jurba za jurboju, zahipnotyzovani ludy z’hmen’amy drib’jazku do kapeluxa padaly.
(15.12.03)

<--nazad |