PustyDodomu

Proshchaj, chuz’haja Zemla,
No nam zdes’ bolshe nelz’a…
My vnov’ vernems’a s’uda,
No kto nam skaz’het, kogda?
Nautilus Pompilius

A potim bulo duz’he tisno.
Raxuvala vymiry v sobi - zbylas’ iz liku. Z’jurmylys’ na pidvikonni zasydz’henoho spohadamy jak muxamy ranku - nevz’he bombosxovyshche? Nevz’he sprac’uvala syrena j shybky, obshmahani, obstrilani snihom u bilyj prapor sebe zahornuly, posypaly holovu inejem?
C’a muzyka paxne zanadto torishn’o… Ziz’hmakana, syloju vtysnena v tilo, poviky lypkymy sliz’my nazavz’hdy zashyvaju, bo moz’hu pobachyty bilshe, niz’h treba.
Tobi ne zdajets’a - mene zabahato dla c’oho zanadto trykutnoho svitu i neba v pomadi j deshevyx naklejkax? I v koz’hnij klityni - chuz’hyj mehapolis, i v koz’hnoji krapky - zishchulenyj Vsesvit, i v koz’hnomu “TUT” zachajilos’ po XOCHU DODOMU, nareshti, pustit z’he DODOMU, bo v koz’hnu arteriju stukaje serce i prosyt prytulku, bo, moz’he, DODOMU vz’he bilshe nikoly ne bude tak blyz’ko…
A potim bulo tak daleko.
(08.12.03)

<--nazad | dali-->